Duvar Örtüsünün Ortaya Çıkışı

[views]

Duvar Örtüsü,

dokuma tekstilin en eski formlarından biridir. Bir teknik olarak, Duvar Örtüsü, tunikler ve cüzdanlardan masa örtüleri ve koltuk arkalıklarına ve ayrıca dünyanın en büyük ve en güzel tekstil sanatının bazı parçalarına kadar her şeyi yaratmak için kullanılmıştır.

Büyük halılar bir odaya canlı renkler kattı. İncil’den, mitolojiden ve klasiklerden dramatik hikayeler tasvirleri ya da modaya uygun yaşamı tasvir ettikleri için taslaklar tuttular ve düşünce için hem eğlence hem de yiyecek sağladılar. Üretimleri son derece pahalıydı ve böylece sahiplerinin servetini göstermeye hizmet ettiler. Günümüzden farklı olarak, halılar sadece statik nesneler değil, genellikle toplanır ve konutlar arasında taşındı. 1540’larda, Fransa Kralı I.Francis, Fontainebleau Sarayı’ndaki yeni yenilenen Büyük Galerisi’nin duvar dekorasyonunu dokuma biçimde yeniden üreten bir dizi duvar halısı bile görevlendirdi. Bu set toplanabilir ve diğer konutlarına taşınabilir.

Avrupa’da, büyük Duvar Örtüsü dokuma dönemi 14. yüzyılın ikinci yarısından 18. yüzyılın sonuna kadar uzanıyordu. Bu dönem en iyi, genellikle halı olarak adlandırdığımız bu teknikte dokunan duvar asmalarının üretimi için bilinir. Halılar elitlere aitti ve hem özel hem de kamusal alanları süslemek için kullanılıyordu. Henry VIII, çeşitli saraylarında 2.000 Duvar Örtüsü asılı olduğu kaydedildi.

Gereç ve teknik
Yün, geleneksel olarak hem çözgü hem de atkı iplikleri için kullanılan Duvar Örtüsü dokumada en yaygın olarak kullanılan malzemedir. Kolayca elde edilebilir ve kolayca boyanabilmesinin yanı sıra, doğal mukavemeti ve esnekliği, Duvar Örtüsü dokumaya iyi bir uyum sağlar. İpek iplikler bazen karmaşık ayrıntılar oluşturmaya ve tasarıma derinlik katmaya yardımcı olmak için yünün yanı sıra atkıda da kullanılır. Metal iplikler, yüksek maliyetlerinden dolayı, büyük asmalardan ziyade incil örtüleri ve cüzdanlar gibi küçük Duvar Örtüsü örneklerinde daha yaygın olarak bulunmalarına rağmen, ayrıntı eklemek için de kullanılabilir.

Renkli atkı iplikleri düz çözgü iplikleri ile dokunarak bir Duvar Örtüsü oluşturulur . Çözgü iplikleri bir dokuma tezgahı üzerine gerilir ve dokumacılar için renkli atkı iplikleri ile bir desen oluşturmak üzere bir ızgara görevi görür. Duvar Örtüsü dokumasının temel özelliği, atkı ipliklerinin çoğunun çözgü boyunca tam olarak ilerlememesidir. Bunun yerine atkı, küçük bir renk bloğu oluşturmak için çözgünün belirli bir segmentinde ileri geri hareket eder. Bu süreksiz atkı olarak bilinir. Dokumacılar bir desen veya resim oluşturmak için renk blokları oluşturur.

Dokuma sırasında atkı iplikleri dövülerek atkı yüzlü bir tekstil oluşturmak için çözgü gizlenir ve böylece tasarım ön ve arkada görülebilir. Daha eski duvar halılarında, orijinal renkler genellikle arkada daha yoğundur ve ışığa maruz kalmaktan korunmuş olur.

Halılar dokuma tezgahında dokunmaktadır. En basit haliyle, bir çözgü iplikleri arasına sokulan iki silindirden bir dokuma tezgahı oluşur. Tezgah, çözgüyü gergin tutmaya yarar, böylece atkılar bir tasarım oluşturmak için kolayca ileri geri aktarılabilir. Avrupa Duvar Örtüsü dokumalarında kullanılabilecek iki ana tip tezgah vardır, düşük çözgülü tezgah ve yüksek çözgülü tezgah . Düşük çözgü tezgahlarında, silindirler aynı seviyededir ve çözgü aralarında yatay olarak gerilir. Yüksek çözgü tezgahında, çözgü iplikleri bir üst silindir ile bir alt silindir arasında dikey olarak gerilir.

Minyatür duvar Örtüsü tezgâhı, William Morris tarafından, 19. yüzyılın sonlarında, İngiltere’de kullanılmıştır. Müze no. 156-1893. © Victoria ve Albert Müzesi, Londra

Duvar Örtüsü dokuma son derece emek yoğun bir süreçtir. Sadece bir metrekarelik kaba Duvar Örtüsü dokuma, bir kişi için bir aylık bir çalışma olabilir. Yüksek kaliteli halılar daha ince çözgü ve atkı iplikleri ile üretilir ve yapımı daha uzun sürer. Büyük bir tezgahta, birkaç dokumacı üretimi hızlandırmak için yan yana oturabilir. Bununla birlikte, birden fazla dokumacı tarafından oluşturulan bir dizi büyük duvar halısı bir yılı kolayca alabilir.

Dizayn

Dokumacılar geleneksel olarak karikatür olarak bilinen bir tasarımdan çalışırlar. Bu, tam ölçekli bir bez veya kağıda boyanır ve tezgaha tutturulur veya arkasına asılır. Tarihsel olarak, düşük çözgülü bir tezgahta, karikatür, çözgülerin altına yerleştirildi ve dokumacı, tasarımı ayrıntılı olarak takip etmek için bunları bir kenara taşımak zorunda kaldı. Halılar arkadan dokunurken, dokumacı karikatürü tam olarak kopyaladıysa, önden bakıldığında bitmiş Duvar Örtüsü karikatürün tersiydi. Yüksek çözgülü dokuma tezgahları dokumacıların bir tasarımı doğru şekilde üretmesini sağladı. Karikatür, karikatürün yansımasını görmek için ayna kullanan dokumacının arkasına asıldı. Yansımasından çalışarak, bitmiş Duvar Örtüsü doğru yoldaydı.

Bir Duvar Örtüsü bittikten sonra karikatür yeniden kullanılabilir. Birkaç kez örgüte ve satabilecekleri popüler tasarımlara sahip bir Duvar Örtüsü atölyesi finansal başarıdan emin oldu. En yoğun şirketlerin çoğu, dokumacıların ürettiği tam boyutlu tasarımları üretmek için profesyonel sanatçılar istihdam etti.

Raphael Karikatürler 16. yüzyıl halısı tasarımları örnekleridir. Papa Leo X tarafından görevlendirilen sanatçı Raphael tarafından Havariler Elçileri teması üzerine tasarlandı. Halılar dokunduktan sonra karikatürler diğer atölyelere satıldı. 1623’te Mortlake’deki Duvar Örtüsü atölyesinde kullanılmak üzere gelecekteki Kral I. Charles tarafından satın alındı ​​ve daha sonra HM Queen Elizabeth II’den ödünç alınarak V&A’ya geldi.

Çağdaş Duvar Örtüsü dokumacıları, yeni malzemeler ve formlar kullanarak Duvar Örtüsü sürecini keşfetmeye ve yeniden tanımlamaya devam ediyor. Teknolojik gelişmeler, halıların artık mekanik olarak dokunabileceği anlamına gelirken, birçok çağdaş dokumacı hala geleneksel el dokuma yöntemlerini kullanıyor. Fiona Rutherford’un ‘Go-Shoaki Shimasu’ (Sizi tanıtayım) çalışması, dokumacının eşsiz bir kimono şekilli parça oluşturmak için formla oynadığı çağdaş Duvar Örtüsü bir örneğidir.